Paul’s duurtest Alfa Romeo MiTo 1.3 JTDm deel 2
Op het moment van schrijven staat de kilometerteller bijna op 13000. Een flink aantal in pakweg twee en-een-halve maand. Een groot aantal kilometers daarvan heb ik afgelegd in het buitenland en voornamelijk de MiTo zijn thuisland; Italia! Kort na mijn eerste artikel over mijn vuurdoop met de MiTo heb ik een roadtrip geplanned naar de Belgische Ardennen om even uit waaien en de stuureigenschappen van de Mito op de proef te stellen. De MiTo is een genot om in te rijden op smalle bosweggetjes met de nodige haarspeldbochten. Zet de DNA knop op “D” en de elektrische stuurbekrachtiging verandert van licht en comfortabel naar zwaar en preciezer (lees nerveuzer) om meer feedback te geven in bochten op hogere snelheid. Tevens is het gasrespons redelijk fel, wat ondergetekende niet altijd perse prettiger vindt. Wellicht is de ‘Manettino’ in combinatie met een benzinemotor een grotere toegevoegde waarde. Tijdens de ‘Ardennen-sessie’ was het vrij nat en dan is het goed mogelijk om de achterkant een stukje opzij te laten schuiven, mits je zorgt dat het gewicht vroeg genoeg naar voren wordt verplaatst, wat vervolgens prima is op te vangen mede door het korte en directe stuurgedrag. Kortom; nooit verwacht dat een MiTo met klein fijn dieselmotortje zo sportief en gretig gereden kon worden. Het is zoveel meer dan een Punto met een in mijn ogen sportievere look. Ik ben heel benieuwd hoe een QV rijdt met potente 1.4 Turbo motor en 170PK op de voorwielen. Dat moet een waar genot zijn.
Ook op lange trajecten is de MiTo behoorlijk comfortabel. Vooral de stoelen bevallen zeer goed. Ik ben 1,92 lang en was bang dat ze me te weinig steun zouden bieden op lange stukken. Ik kan makkelijk drie uur onafgebroken kilometers verslinden zonder vermoeid uit te stappen of te moeten kampen met een ledemaat die gevoelloos is geworden. Dit is op de proef gesteld op onze reis naar “Bella Italia”. Afgezien van de “Baustellen” waar je elke juli/augustus mee geconfronteerd wordt, was het vloeren van het gaspedaal een zeer prettige ervaring in de MiTo. Cruise control op 160 en gaan met die banaan. Soms werd de 180 aangetikt maar daarna is de gang er echt wel uit, wat keurig is voor een 1300 dieseltje met maar 85PK. Wat me trouwens verbaasde was dat de alarmlichten automatisch aangaan als je een noodstop maakt (wat gebeurde tijdens een onverwachte file).
Tijdens elke reis per auto naar Italië ga ik over een berg in plaats van er doorheen. Dit keer was de Passo della Spluga aan de beurt. Het was de derde keer dat ik eroverheen reed en elke keer is het een waar genot vanwege de ongereptheid, prachtige en uitdagende wegen. Elke keer weer een soort uitdaging… Als je eenmaal aan het klimmen bent merk je het gebrek aan koppel/turbo onder de 2200 toeren. Als een ware groep-B piloot moet je net voor de bocht op het gas om op een normale snelheid erdoorheen te komen. In andere situaties is het ook weleens frustrerend en zou het fijn zijn als een portie extra koppel iets eerder beschikbaar is. Een stoplicht dat spontaan op groen springt als je rustig in z’n twee ernaartoe rolt, kan bijvoorbeeld weleens een gênante situatie opleveren als het gas er weer op moet…
In Italië zelf is het traditioneel opletten geblazen voor gaten in de weg. De MiTo is vrij laag en communiceert elke rimpel in het wegdek door naar het stuurwiel. Een flink gat in de weg voelt zeer onaangenaam en je hoopt maar dat er niks aan de hand is met de auto. Helaas zijn daar nogal wat van in Italië. Je ziet genoeg Mito’s rondrijden met 17” of soms zelfs meer, wat me zeer oncomfortabel lijkt op de langere termijn. Een ander probleem is de draaicirkel. Ik woon in de Randstad en straatje keren kan nogal frustrerend zijn met de giga draaicirkel die een Mito heeft… Niet ideaal voor een “stadsauto”. Mijn MiTo MY2014 beschikt over een ingebouwd Tom Tom navigatiescherm. In vergelijking met het vorige systeem zal het een flinke verbetering zijn, maar mijn trouwe navigatievriend zal het niet worden ben ik bang. Ik heb smalle vingers, maar nog krijg ik het voor elkaar twee letters tegelijk in te drukken. Dit heb je pas in de gaten na enkele seconden omdat het systeem verschrikkelijk traag is. Voordat je überhaupt een adres heb ingevoerd nadat je de auto hebt gestart, ben je al snel 5 minuten verder omdat het systeem alle kaarten aan het inladen is. In tussentijd rijd je dus weg met het idee om het adres rijdend in te voeren… maar dat lukt vaak niet en kun je beter niet doen in het bijzijn van je kinderen of de politie… Je zal dus stil moeten staan en het geduld moeten opbrengen om het adres in te voeren. ‘First world problems’, ik weet het, maar anno 2014 mag ik ervan uitgaan dat een dergelijk navigatiesysteem snel en accuraat werkt. Vooral na het werkelijk verschrikkelijke systeem wat eerst in de MiTo te vinden was. Daarentegen is de DAB (digitale radio) optie geniaal vanwege de zuiverheid in vergelijking met een FM ontvanger en de geluidskwaliteit die uit de speakers komt van een zeer hoog niveau is. Ik luister mijn muziek niet via Bluetooth omdat het signaal niet sterk genoeg is waardoor er ruis optreedt. USB is dus de enige optie. Helaas besluit dit systeem mijn Iphone soms niet te herkennen en wil het volledig vast lopen. Enige remedie is de auto uit te zetten en twee uur later het maar weer eens te proberen. Tijdens de lange reis terug naar huis had ik er flink de pest in, omdat de enige FM kanalen die beschikbaar waren, Oostenrijkse Jodel zenders waren… Om daarvoor twee uur te wachten was ook wat overdreven geweest vind je niet?
Ik ben nog steeds hoteldebotel verliefd op mijn MiTo en dit zal ook niet veranderen verwacht ik. Voldoende comfortabel op lange trajecten en sportief als het moet. Ik rijd gemiddeld 1/18 terwijl ik flink doorkar. Zeer netjes dus. Er zijn een aantal frustraties maar dit alles wordt goed gemaakt door zijn prachtige verschijning en Italiaanse charme. Elke keer als ik wegloop kijk ik even om… Zouden Polo rijders dat ook doen? Volgende keer pakken we eens het onderhoudsboekje erbij.
[nggallery id=1060]