Marchionne is zwakke status Italië meer dan zat
Marchionne sprak afgelopen weekend in Rimini tijdens de jaarlijkse conferentie over cultuur, religie en politiek, als een ware premier met felle kritiek over de vele negatieve karikaturen die er over Italië als belangrijke economie binnen Europa en de wereld bestaan. Hij deed dat in een reactie op een zoveelste denigrerende illustratie uit het blad The Economist waarin de premier van Italië met een ijsje in zijn hand staat afgebeeld op een zinkend schip samen met Merkel en Hollande (en Draghi die moet pompen om niet te verzuipen). Deze dubieuze status is de CEO van Fiat inmiddels meer dan zat en heeft de politiek op het schiereiland vooral ook aan zichzelf te danken.
Renzi zelf reageerde nochtans met een lach op het fenomeen en nodigde na een belangrijke bespreking met ministers op Palazzo Chigi afgelopen week een ijscoman uit om ijsjes uit te delen aan de aanwezige pers (foto). Marchionne’s opmerking kan daarom zowel ondersteunend als kritisch worden gezien in de richting van de premier. De CEO zei dat hij als serieuze ondernemende Italiaan geen stereotyperingen met ijsjes en bootjes meer kan verdragen. Marchionne die zichzelf voor het eerst een keer typeerde als een leider die met beide benen op de grond staat. De vorming van FCA is nu definitief en Marchionne kijkt alweer naar de volgende stap, namelijk een beursnotering op Wall Street op maandag 13 oktober. Niet geheel toevallig de eerste beursdag na ‘Columbus day’.
Fiat zal geen fabrieken sluiten herhaalde de baas in donkere trui, maar houdt als firma ook de vingers gekruist vanwege de verlammende werking die uitgaat van een deel van de regering. Het kamp dat volgens Marchionne in grote mate met passiviteit lijkt te reageren op levensgrote vraagstukken, terwijl er geen tijd meer is om nog lang na te denken. Marchionne’s serieuze toon had te maken met het feit dat Italië te langzaam reageert op de aanhoudende recessie. De CEO zie tot slot; “We hebben 80.000 werknemers in dienst die deze stap durven te zetten, waarom zou de rest van het land het dan niet kunnen?” Renzi stak hij opnieuw een hart onder de riem met de wens dat de premier vooral zal volhouden, nu er stapje voor stapje aan fundamentele hervormingen wordt gewerkt door de voormalige burgemeester van Florence. De premier zei gisteren op zijn beurt dat hij geen spijt heeft van zijn actie, omdat er ook gelachen moet worden wil hij dit werk kunnen blijven volhouden.
Bij de presentatie van de nieuwe jeep renegade repte Autoedizione nog over “het nieuwe Italië op zijn best”. Als ik dit artikel lees, dan heeft Marchionne dit nieuwe Italië nog niet ontdekt.
Daarbij vraag ik mij af welke status dubieus is en vooral wie dit vind: Autoedizione of Marchionne.
Marchionne roept dat FCA geen fabrieken zal sluiten. Kunst! Productie van FIAT in la bella Italia is at an all time low. Ondertussen knutselen Marchionne C.S. verder aan een structuur waarbij steeds minder afhankelijk zijn van het thuisland. Zoals vele industrieën in Italië hem zijn voorgegaan.
Povera Italia. Renzi, in bocca al lupo!
Beste Niccolo. Nergens is onze opinie in dit artikel te lezen. Mogelijk heb je te snel gelezen.. O ja en in dat artikel over de Renegade betrof het idd onze opinie 😉
“The Economist waarin de premier van Italië met een ijsje in zijn hand staat afgebeeld op een zinkend schip samen met Merkel en Hollande (en Draghi die moet pompen om niet te verzuipen). Deze dubieuze status..”
Het is trouwens een feit dat vanuit Brussel (door de naoorlogse as Duitsland Frankijk, het hoofdkantoor staat niet voor niets in Brussel) Italië te vaak stelselmatig niet serieus wordt genomen wat weer eens getuigt van die typische Europese arrogantie en hardheid t.o.v. je eigen medeburgers waarmee je alles samen moet rooien (onterecht ondanks dat Italië dit ook dikwijls aan zichzelf te danken heeft uiteraard). Italië dat industrieel wellicht nog meer in de melk te brokkelen heeft dan Frankrijk als het erop aankomt en zeker meer dan Groot Brittannië. Maar ja industrie dat verkwanselen ze daar graag in Bruxelles…das iets voor Duitsers. (Dat begon al letterlijk vanuit Wallonië toen Belgische regeringsleiders/fabrieksdirecteuren alles verzilverden in het geannexeerde Brussel in de vorm van grote gebouwen waar nu de EU in vergadert.)
Caro Lancia4Ever,
De genoemde afbeelding is geen status, maar een karikatuur. Door het een status te noemen, onderschrijf je het beeld. Je reactie doet echter het tegengestelde vermoeden. Het is je dus uitstekend gelukt ons lezers op het verkeerde been te zetten 😉
De aansluiting via een Brusselse U-bocht en Angstgegner Nummer eins met het artikel ontgaat mij. Zeker weer een gevalletje te snel gelezen.
De zwakke status van Italië is ouder, véél ouder dan de EU. Tijdens de Italiaanse diaspora verlieten velen Italië vanwege de armoede en ook de generatie van Rocco Granata kwam decennia later niet naar onze contreien met als doel ons kennis te laten maken met La dolce Vita.
Dat Italië stelselmatig niet serieus wordt genomen is uiteraard, ondanks Europa, vooral haar eigen verantwoordelijkheid. Wel érg makkelijk om met het vingertje naar Brussel te wijzen. Hooguit kunnen wij concluderen dat de Belgische regeringsleiders/fabrieksdirecteuren van weleer het tóch beter begrepen dan de Italianen.
Wanneer mensen een land alsmaar als een karikatuur neerzetten, heeft het land dat ergens aan te danken en heeft het dus een twijfelachtige ‘status’. Term uit de sociologie:
“Het begrip status is verbonden met dat van de pikorde, de rangorde van hoog naar laag die je aantreft bij mensen en dieren die samenleven in groepen. Waar pikorde van oorsprong een biologisch begrip is, is status een begrip uit de sociologie.”
Er is dus feitelijk niemand op het verkeerde been gezet, want Italië HEEFT helaas die status. En dan mijn pleidooi waarom Brussel hier (ook) ALLES mee te maken heeft;
Dit gaat over de geschiedenis van Europees bestuur ouder dan de EU idd (maar de Eu zelf is ook al ouder dan de Eu want de Eu is niets meer dan een weerspiegeling van de machtsverdeling na 1945 die ondanks twee wereldoorlogen nog verdacht veel weg heeft van die tot 1914), maar waarbij Italië deels dankzij zichzelf (politiek falen) maar ook grotendeels door een aloude machtsverdeling in Brussel permanent naast de pot piest.
En de armoede van het negentiende eeuwse Italië leek precies op die van Vlaanderen uit die tijd en is dus eveneens een Europees verhaal en geen Italiaanse aangelegenheid getuige de rijke industrie in het noorden. Regionale rijkdom tegenover regionale armoede liggen zij aan zij in heel Europa. Vandaar de verwijzing naar corruptie en belangenverstrengeling (de gebouwen in Brussel en de teloorgang van de Waalse industrie) waar Italië ook vol van is. Kortom het is een pleidooi over het feit dat Brussel (Parijs en Berlijn) boter op z’n hoofd heeft wanneer het met de vinger naar Rome wijst. Het is simpelweg te makkelijk en simplistisch om te stellen dat een probleem van een land niet een probleem van een continent is en dat het land dat vooral aan zichzelf te danken heeft, terwijl het werkelijke machtscentrum elders ligt. Het is dus gewoon zo dat achter die karikaturen die hier onderwerp zijn in het artikel helaas nog altijd een 20ste eeuwse bekrompen Europese mentaliteit schuilgaat terwijl het pure ernst is en ons allemaal aangaat (wat Marchionne als ondernemer ook vaak zegt, vandaar zijn ergernis ook nu weer).. In Europa hebben we helaas te vaak de veronderstelling dat als we een karikatuur maken van de buurman het niets met onszelf te maken heeft, terwijl in de VS men zal denken dat we hiermee constant in onze eigen tuin poepen.
Waarom terug naar de 19e eeuw? Ik denk dat men de Italiaanse autofabrieken als voorbeeld zal nemen waarom Italië ziek is: fabrieken waar 4000 man op de loonlijst staan om 300 auto’s per maand in elkaar te zetten is gewoon economisch gewoon erg funest als contributie aan je BBP.
Wat betreft de Europese situatie: Frankrijk is kwa beleid en concurrentiekracht in beginsel een stuk zwakker dan Italië. Het land krijgt politiek alleen meer voor elkaar, zoals dat het bijvoorbeeld sterk profiteert van de Europese landbouwsubsidies en dat compenseert de lagere concurrentiekracht. Een reden waarom Frankrijk politiek veel voor elkaar krijgt is de Frans-Duitse as: Berlijn is er nog wel eens wat aan gelegen de Fransen op één lijn te krijgen met hen, dan heeft de rest van Europa niets meer te zeggen. Waarom Frankrijk die partner is en Italië niet… die vraag ligt lastiger.
Alleen maar ware woorden dmantione