Italiaanse auto-industrie kruipt door het oog van de naald

De titel van de jaarlijkse bijeenkomst van de ANFIA (de unie voor de Italiaanse auto-industrie) in Turijn vandaag, zegt voldoende over de ernst van de situatie; “Kansen en beperkingen; Welk internationaal perspectief is er nog voor de Italiaanse toeleveringsindustrie.” Het overleg richtte zich vooral op de in nood verkerende levensaders van de Italiaanse auto-industrie, waarvan Fiat al jaren het kloppende hart is. Het is een bevestiging van de situatie die we eind vorige week nog op deze site schetsten. En zoals vaker beschreven, vormt de kraamkamer van deze industrie, Mirafiori, het epicentrum voor een definitief keerpunt.

Volgens ANFIA voorzitter Mauro Ferrari, is het gebrek aan export het grootste probleem en speelt ook de politieke instabiliteit van het land nog altijd een doorslaggevende rol. Alfredo Altavilla beaamde namens Fiat deze woorden, al nam hij vervolgens tot teleurstelling van anderen niet het woord. De man in wiens handen de sleutel ligt van de koers die Lingotto in Italië en Europa wil varen, werd het hemd van het lijf gevraagd over de eerst volgende stappen en dus de toekomstige rol van Mirafiori. Fiat’s grootste Italiaanse fabriek wordt momenteel aangepast, maar toch blijven de lippen nog altijd stijf op elkaar wat de intenties voor deze locatie betreft. Het laatste sprankje hoop voor de grote toeleveringsindustrie in en rond Turijn, was er toen in de fabriek de Grande Punto werd geïnstalleerd (foto boven), wat achteraf dus slechts tijdelijk was. Wat volgde waren jaren van steeds lagere productie-aantallen in de vorm van Mini-MPV’s en tot slot de niche MiTo. Iedereen wacht dus al tijden in spanning af, wat de toeleveringsindustrie tevens geen goed doet. Een nieuwe rol, zoals de Maserati-fabriek in stadsdeel Grugliasco die vervult, kan het ideale antwoord vormen, maar ligt dus nog niet letterlijk op tafel, al hebben de bonden al wel wat eerste positieve signalen mogen ontvangen. Fiat zou de productie voorbereiden van een SUV (Maserati Levante) en een nieuwe E-segment topmodel (Alfa Romeo ‘6C’), al is er dus nog geen bevestiging van de fabrikant.

Maar de huidige cijfers bieden dus weinig hoop en tonen de beperkingen van een in economisch zwaar weer verkerend land. Het niveau van 400.000 landelijk geproduceerde auto’s op jaarbasis, is gelijk met dat van 1979 en is het aantal dat Mirafiori alleen in 1990 fabriceerde. Ook toen bestond er grote onzekerheid, dat uiteindelijk ten goede keerde dankzij het nieuwe beleid van een meer competitief Fiat (onder leiding van Ghidella). Mirafiori produceerde vanaf dat moment jaarlijks steeds meer en fabriceerde onder andere de Uno en de Y10 (foto boven) maar assembleerde ook grotere modellen voor de merken Lancia en Fiat (Thema en Croma). Wel nam tot 1988 het aantal werknemers af van 57.700 naar 36.000, vanwege de toenemende automatisering. In 1989 was Fiat zelfs de grootste producent van Europa met een marktaandeel van 14,9%. Kort daarna werd Fiat ingehaald door VW. Ferrari zegt dat alleen een meer internationaal georiënteerde industrie naar ‘Duits model’, uitkomst kan bieden. De potentie en de mogelijkheden om dit te doen slagen zijn er volop, aldus de voorzitter van de ANFIA.

De recente afname van de export, maar vooral de terugloop op de lokale markt, knijpen momenteel de industrie af, maar de producenten slaan de handen in een poging het tij te keren. Fiat heeft verschillende opties open voor Mirafiori meldt de ANFIA vandaag, maar deze mogen nog niet openbaar worden gemaakt, omdat het management het juiste moment wil afwachten, alvorens meer openheid te geven. Vooral de vorming van een stabiele Italiaanse regering is nu van doorslaggevend belang, omdat er anders geen langere termijn plannen kunnen worden gemaakt door de fabrikanten. Het is aan de nieuwe premier Letta om dit gaande weg steeds meer te garanderen. Het is twee voor twaalf in Italië.