Column: “Primo amore Alfasud Ti Quadrifoglio Verde”
Aangenaam,
Jawel, nog een columnist op AutoEdizione.nl. Mijn naam is Wouter Vastenhout, ik heb ruim tien jaar ervaring als autojournalist, woon in Rotterdam en draag de Italiaanse automerken een warm hart toe. Net als het land zelf. Mijn oudste broer heeft jaren in Napels gewoond en dus ben ik hier aardig bekend. Als jullie dit lezen ben ik ook beneden de Alpen op vakantie. Dit keer in een prachtige Agriturismo met uitzicht op de stad Assisi.
Over het onderwerp van mijn eerste column hoefde ik niet lang na te denken. Ik dacht: ik stel mij simpelweg voor. En vertel ook waarom ik denk dat ik een plekje tussen de andere columnisten verdien. Dat heeft veel, zo niet alles, met mijn allereerste auto te maken. Want met die auto is mijn liefde voor Italiaanse auto’s ontstaan. 21 was ik. Inmiddels ben ik 42. Wat ouder ja, maar mijn eerste auto kan ik mij nog helder voor de geest halen. Wanneer ik mijn ogen dicht doe, zie ik hem zo in de straat voor mijn ouderlijk huis staan: een metallic groene Alfa Romeo Alfasud. Lichtgroen. Een mooie, nette kleur vond ik, vooral in combinatie met de groen getinte ruiten en de beige stoffen binnenbekleding. Zo trots als een pauw was ik. Vooral omdat mijn Alfasud een 1.5 Ti QV was. Een heuse Quadrifoglio Verde. Mijn oudste broer vertelde dat dit klavertje vier betekent. (Boeien, Quadrifoglio Verde bekt véél lekkerder.) Daar twijfelde ik geen moment aan; hij bezat immers een witte én een zilvergrijze Alfasud Ti QV.
Er kleefde één nadeel aan mijn Alfasud Ti Quadrifoglio Verde. En nee, roest had hier niets mee te maken. (Daar kwam ik pas later achter.) Ik mocht niet de weg op. Zitten achter het fraaie houten stuurtje was geen enkel probleem. De openbare weg was dat echter wel. Want ik had mijn rijbewijs nog niet. Toch kocht ik de Alfasud. Of beter gezegd: mijn ouders. Als jongste uit een gezin met drie zonen, word je nu eenmaal verwend. (Mij hoor je niet klagen, zeker toen niet.) De Alfasud stond te koop bij een nabij gelegen garage. (Die overigens nog altijd bestaat!) Omdat ik hopeloos verliefd was geworden nadat ik met de hond langs de Sud in de kleine showroom was gelopen, waren mijn ouders zo vriendelijk de Italiaan aan te schaffen. Het kon immers niet lang meer duren eer ik het felbegeerde roze papiertje zou halen. En hoe vaak zie je nou een goed geconserveerde Alfasud Ti QV uit 1982 te koop staan?
Mijn rijbewijs haalde ik inderdaad kort na de koop. En man, wat een heerlijk wagentje was die Alfasud. Dat knetterende motorgeluid van de boxermotor. Die snaarstrakke wegligging. De prominente toerenteller vlak achter het stuur. Niet eerder reed ik met zoveel plezier door tunnels. Vol gas de tunnel in, in het midden van de tunnel het raampje omlaag en het gas los. De sportieve sound waarop de Alfasud dan zijn inzittenden trakteert, vergeet je als autoliefhebber nooit meer. Volgens de brochure haalde de Alfasud Ti QV een topsnelheid van zo’n 185 km/uur. En natuurlijk heb ik dat gecheckt. (Wie is er niet jong geweest?) Op weg naar mijn stageadres in Hamburg, Duitsland tikte de snelheidsmeter 190 km/uur aan. Wees gerust; op de Autobahn. (Ik was wel jong, maar niet roekeloos.) Wel jammer dat de kunststof luchthapper op de motorkap hier niet tegen bestand was. Hij vloog opeens van de motorkap. Godzijdank reed er niemand dicht achter mij.
Tja, en dan kom ik toch bij het roestspook uit. Onvermijdelijk als je het over de Alfasud hebt. Elke zaterdag zette ik mijn Sud in de was. Elke zaterdag. En dan heb ik het niet over een poetsbeurtje van een uurtje. Nee, ik begon vroeg in de ochtend met wassen, zemen en poetsen en eindigde pas als het avondeten werd opgediend. Met resultaat: de Sud zag er altijd uit om door een ringetje te halen. Uiteraard roestte hij, maar mondjesmaat. (Tenminste, dat wilde ik toen geloven.) Op een gegeven moment ging de Sud naar de middelste broer. Een liefhebber van het Franse leven. Voor het onderhoud aan auto’s maakte hij geen uitzondering. Met andere woorden: de Sud zag geen druppel was meer. Met als gevolg dat de roest aan zijn overwinningstocht begon. Waarom ik de Sud verkocht? Ik wilde een Golf Cabriolet. Tja, fouten maken we allemaal wel eens. De Golf bleek gammeler in elkaar te zitten dan de Sud. En de Sud? Ik heb eigenlijk geen idee wat ermee gebeurd is. Mijn broer kan dus binnenkort een belletje verwachten. Wat rest is de brochure van de Alfasud Ti QV. Die heb ik keurig in een map bewaard. Als ik ernaar kijk, weet ik het zeker: ooit komt er weer een Sud. En dan het liefst een ‘Turismo Internazionale Quadrifoglio Verde’. Omdat dat zo lekker bekt. En rijdt!
Gaaf Verhaal!!
Ik ben terug uit Duitsland met de Spider heerlijke wegen gereden daar even bij Frankfurt gekeken voor het Shirt van het voetbal team.
Mijn eerste auto was een Alfa 33 1.7 16V Elegance met verlours bekleding elektrisch schuifkantel dak en de mooiste 15 inch velgen voor de 33 type3 907 de Alessio lijken op de wielen van de SZ. De auto rook al heerlijk oude Alfa’s hebben een speciale geur die je niet vind bij andere auto’s. Mijn 33 was ook nog eens donkergrijs metallic wat niet veel voor kwam. Ik reed met mijn vader de N210 vanaf Woerden naar Lopik en ik reed daar altijd 90 a 100 met de 33 je mag er 80. En vlak voor Lopik heb je een prachtig rotonde die scheef ligt waardoor de Alfa er gewoon met 90 doorheen kon. Mijn vader een Opel man wist niet hoe goed de Alfa was en ik ging met 90 de rotonde over even sturen en door de Alfa gaf nooit geen krimp. De Reactie toen hij door had dat ik niet van mijn gas ging. JE MOET REMMEN KIJK UIT DE ROTONDE en ik gewoon er doorheen hij was daarna de hele weg stil thuis zij hij JEZUS wat heeft die auto een wegliging echt geweldig.
Alfa Romeo heeft op handeling wel de beste auto’s neem de Rotonde nog steeds zo met de 916 Spider die nog beter is kan ik er met 100 doorheen en dan heb ik nog marge!
De omgeving lijkt een beetje op de Po vlakte erg mooi!
Ciao
Squadra 8)
Ook een gaaf verhaal Squadra! Bedankt! 😉
Een kleine correctie/aanvulling. Een TI QV kan het niet zijn geweest ;-). Het was waarschijnlijk een Alfasud 1.5 TI. De TI QV is namelijk nooit in het groen metallic geweest. Alleen in het Zwart, rood, en zilver metallic. De TI QV had altijd een zwart interieur met kenmerkende kleine TI-letters in het rood, in de middenbaan van de bekleding geprint.
De eerdere TI’s hadden tweekleurig bruin, of blauwe stoffen interieur. Met een visgraatstof als middenbaan. De jouwe zal de kleur Verde Aqua Metalizzato hebben gehad. Wat een mooie kleur is, zeker met een bruin interieur. Mijn stiefmoeder had er ook een, maar dan een normale 5 deurs SC. Deze auto inspireerde mij om er later ook ‘een’ te kopen, uiteindelijk heb ik er 40 gehad ;-).