Column: “Italianen houden van auto’s, daarom bouwen ze Fiat’s”

Vanaf vandaag maak je kennis met onze maandelijkse column, dat telkens met een vurig hart voor Italiaanse auto’s is geschreven door Paul van Beukering. Paul heeft precies die emotie voor creaties van beneden de Alpen, die wij dagelijks tot in onze kleinste vezels voelen, wanneer we in goede en kwade dagen over merken als Alfa Romeo, Fiat en Lancia schrijven. We weten inmiddels dat vele trouwe lezers dat precies zo ervaren en daarom bedanken we Paul voor deze extra ‘Begeisterung’ om maar eens een goed..eh Duits woord te gebruiken. Morgen volgt zijn eerste creatie en nu maak je even kennis met de man achter het verhaal. De pen is vanaf dit punt aan hem!

Volgens mijn moeder zat ik als peuter  uren in de vensterbank naar buiten te turen. Niet naar bloemetjes en bijtjes, maar naar auto’s. Dat is verwonderlijk, want het dorp waar we woonden had op dat gebied erg weinig te bieden. Maar mijn referentiekadertje was blijkbaar dermate klein dat dit geen enkel probleem vormde. Mijn vader reed destijds SAAB en daarmee was ik dik tevreden. Echt mooi vond ik ze niet, maar je kon er in de ‘early seventies’ prima mee gezien worden. Begin jaren tachtig kwam hij tot inkeer en vanaf toen werd de oprit met Italianen opgesierd. Net toen ik hier de voordelen van begon in te zien (veel luxe & aansprekende prestaties) stuurde mijn vader me in de grote vakantie naar de locale Fiat-dealer. Daar trof ik in de hoek van de werkplaats een auto die zó groot was dat ik het nauwelijks kon bevatten. En er stond nog FIAT op ook! Op een onbewaakt ogenblik kroop ik achter het grote stuur en subiet werd een onomkeerbaar proces in werking gezet. Deze 130 Berlina 3200 Automatic liet me kennismaken met de hogere vormen van de Italiaanse automobielbouw, ik viel er ter plekke als een blok voor.

Op mijn twaalfde verjaardag kreeg ik een -niet rijdend- klein broertje van de 130 cadeau. Met deze witte 124 was ik -achter in de tuin- uren in de weer. Later kreeg m’n zus verkering met een alleraardigste jongen. De eerste keer kwam ie driftend de straat binnen met de 132 2000 Lido van zijn vader. Een toen hij wat later kwam aanrijden met zijn pas verworven aanwinst, een auberginekleurige 130 Coupé, hebben ze me langdurig moeten reanimeren. Mijn liefde voor grote Italianen was definitief een feit. Dat is inmiddels ruim 25 jaar en ruim 20 Italiaanse auto’s geleden. Naast de passie voor het Italiaanse design en het bouwen van temperamentvolle motoren, heb ik ook een enorm zwak voor Italiaanse auto-interieurs ontwikkeld. Daar zit je als berijder toch continue tegenaan te koekeloeren. Wel eens in een  zeventiger jaren Audi gezeten? Dan begrijp je wat ik bedoel.

Vakmatig heb ik in de loop der jaren in onnoemelijk veel auto’s van niet-Italiaanse makelij gereden. H2’s, Vanquishes, 911 Turbo’s, Evolution 10’s en lange S 600’s. Maar ook in Passats, Laguna’s en V70’s. Het doet me allemaal niks. Geen enkele van deze auto’s raakt bij mij de juiste snaren. Mijn geliefde rijdt al jaren BMW ‘Fünfer’, tevens onze vakantiebak. Ik waardeer ‘m om zijn totaal uitgebalanceerde concept, maar als ik ‘m at the end of the day voor het hotel parkeer, dan neem ik niet eens de moeite om bij het weglopen om te kijken.  Ik weet na lang beraad waar dat aan ligt… Als ik aan een auto kan voelen dat ie niet door mensen vol passie is geconstrueerd, dan haak ik direct af. Liever een gare Fiat 128 3P dan een spiksplinternieuwe Golf GTI. Daar heb ik domweg veel meer lol mee.

Ik neem jullie graag de komende periode mee op reis in de wereld van de passie en liefde voor bijzondere Italiaanse auto’s. Ik kan niet wachten…