Column: “Granturismo is Italiaans”

Ik had laatst met een goede kennis een hele discussie over waar ‘Gran Turismo’ nou precies voor staat.  Ikzelf had daarbij altijd een fraaie, sportieve 2+2 coupé voor ogen met een dikke motor. Een auto waarmee je snel en comfortabel naar bijvoorbeeld Portofino kan reizen. Bij voorkeur met een bloedmooi fotomodel naast je. Denk daarbij aan een Maserati Mexico, Kyalami, Longchamp of 412. De kennis was het daar niet mee eens. Volgens hem kan een GT er ook uitzien als een sportwagen. Voorbeelden daarbij zijn een Ghibli, 3200 GT of 612 Scaglietti. Achteraf denk ik dat hij gelijk heeft. Het zit ‘m niet in de carrosserievorm, maar voornamelijk in de mate van comfort.

Een Flaminia GT is eigenlijk mooier dan een Ferrari uit die tijd.

Met een sportwagen rij je kleinere afstanden en ben je behoorlijk gaar als je arriveert. Met een Gran Turismo tank je weer vol en ga je nog even lekker door. Overigens is het jammer dat de marketeers van voornamelijk Duitse en Japanse merken ervoor gezorgd hebben dat de typebadge GT toch wel erg vaak op de verkeerde auto’s is terecht gekomen. Daar zitten er een paar tussen waarmee ik nog niet bij een ranzig hotel zou durven voorrijden.

Het grote Alfa Romeo had ooit patent op GT-gebied en deed dat op wonderschone wijze. 

Ik heb persoonlijk niet zo heel veel met echte sportwagens. Alleen de 288 GTO is daarop een uitzondering. Ze zijn me vaak wat te opzichtig én onhandig en dat matcht blijkbaar niet helemaal met mijn karakter. Voor echte Italiaanse GT’s daarentegen heb ik een enorm zwak. En de auto die daarbij de meeste snaren raakt is de bovengenoemde Mexico.

Deze door Giovanni Michelotti -destijds werkzaam bij Vignale- getekende bolide is wat mij betreft ronduit een kunstwerk. Dit was dé auto waarmee een filmster als Marcello Mastroianni en zijn maîtresse Catherine Deneuve in stijl konden afreizen naar Saint Tropez. Het model werd in 1966 geïntroduceerd op de Salon van Parijs en de productie stopte medio 1970. De Mexico kenmerkte zich door een volbloed sporthart met 4.700cc, 290 pk en een koets waarmee je in alle luxe en decadentie uren achtereen comfortabel kon reizen. De topsnelheid lag tussen boven de 240 km/u, en dat is niet gering voor een auto uit ’66 met een eigengewicht van maarliefst 1.630 kg! De auto was af fabriek voorzien van 650 x 15″ Borrani-spaakwielen. Verder springen aan de achterkant van de auto de twee imposante, polsdikke uitlaten in het oog. Officiële productieaantallen zijn nooit afgegeven, schattingen liggen rond de 250 stuks.

Ik heb het genoegen gehad om goed bevriend te zijn met de eigenaar van een ‘Mex’. Hij heeft meerdere Italiëtrips meegereden. De beste vent wist het gaspedaal uitstekend te vinden en spaarde de Maser allerminst. De auto kon daar (vijf trips) verbazingwekkend goed tegen en heeft nooit een noemenswaardige krimp gegeven. En dat voor een ruim 40 jaar oude auto. Mijn god, ik krijg nog kippenvel als ik ‘m weer plankgas in een tunnel voorbij hoor brullen. Steevast gevolgd door een ‘gas los’ met geknal en enorme steekvlammen uit de pijpen. Ik kon er niet genoeg van krijgen.

Nog een leuke anekdote: Toen we in 2006 de Borrani-fabriek nabij Milaan bezochten, dook één van de oude Italiaanse mannetjes direct het archief in. Hij haalde in no time een ordner tevoorschijn waarin we exact de voor deze Mexico vervaardigde velgen (op chassisnummer) terugvonden. Inclusief alle bijbehorende details en spec’s. Borrani kon desgewenst per omgaande een nieuwe set voor de Mex vervaardigen.

De naam Borrani is nauw verbonden met de klassieke Italiaanse GT. Het bestaat nog altijd vlakbij Milaan.

Helaas kwam er in 2010 een voortijdig einde aan het leven van deze dikke Gran Turismo. De auto brandde bij een schuurbrand volledig uit. Doodzonde. ‘Rest In Peace Mex’, ik ben je nog lang niet vergeten…

Paul van Beukering

Gelukkig worden er nog dagelijks echte prachtige ‘GranTurismo’s’ gebouwd in Italië.