Column: “Gestrand in Bludenz”

Toen we afgelopen voorjaar in alle vroegte met de Gamma Berlina uit Amsterdam vertrokken voor onze jaarlijkse Italiëtrip (www.italyherewe.com) begon al bij Abcoude de dashboardverlichting wat feller te branden. Tsja, wat doe je dan? Doorrijden natuurlijk. We hadden geen reserve-spanningsregelaar bij ons en meestal lossen dergelijke kwaaltjes zich bij een Italiaan vanzelf op… Aldus geschiedde. De rit door Duitsland verliep buitengewoon voorspoedig en comfortabel. Na een korte stop bij Bregenz constateerden we dat de accu het een beetje moeilijk had. Maar ja, we hadden nog maar 200km te gaan en besloten de diagnose uit te stellen tot bij het hotel in Italië. Daar stond immers een koud biertje op ons te wachten…

Een kilometer of twintig verder begon de dashboardverlichting opeens zo fel te branden dat ik besloot om op mijn smartphone alvast ‘Bosch Service’ te gaan googlen. Bij het uitrijden van een tunnel hoorden we opeens een enorme knal. Alsof er een flinke steen tegen de voorruit was aangevlogen. Maar dat correspondeerde niet helemaal met de rookpluim die aan de bijrijderskant onder het dashboard vandaan kwam. Op de vluchtstrook was de diagnose snel gesteld. De Bosch ECU-unit van het injectiesysteem was door het hoge voltage ontploft. En doorrijden zonder zo’n unit is geen optie. We waren officieel gestrand, slik…

De Oostenrijkse pechdienst was snel ter plekke. Wat er volgde was de ergste vorm van horkerigheid die ik ooit heb meegemaakt; Terwijl wij de beste man probeerden uit te leggen wat er aan de hand was weigerde hij te luisteren. Hij begon vervolgens zo’n jumpstart-apparaat  aan te sluiten op de accu en sommeerde ons om de auto te starten. Dat lukte vanzelfsprekend niet. Vloekend en tierend takelde de man onze auto op voor transport richting de dichtstbijzijnde Fiat-, Alfa- en Lancia-dealer. En dat alles op een wijze die ons deed vermoeden dat hij een ongelofelijke pesthekel had aan oude auto’s, Nederlanders of allebei. De betreffende dealer had net besloten dat het tijd was om af te sluiten en gunde ons nauwelijks een blik waardig. Kom morgen maar terug. Ook zo’n hork. Gelukkig nam ie wel de moeite om ons door te verwijzen naar een Bosch Service Center een dorp verderop. De auto werd weer opgeladen en zwaar geïrriteerd bracht de überhork ons er naartoe. En toen, in een fractie van een seconde, kantelde de situatie.

De al wat oudere eigenaar van het Bosch Service Center was een enorme autoliefhebber, zelfs van Lancia Gamma’s. En hij had helemaal geen hekel aan Nederlanders. Bovendien bleek hij zelf ook nog eens de Mille Miglia te gaan bezoeken. Hij beaamde direct dat onze diagnose juist was. En dat de spanningsregelaar (ook van Bosch) van een slechte serie was en dit hoogstwaarschijnlijk allemaal had veroorzaakt. Hij bracht ons naar een alleraardigst hotelletje en we gingen als vrienden uit elkaar. Hij zou de officiële Bosch-kanalen bewandelen om een nieuwe ECU te scoren en wij zouden Google als wapen gaan inzetten. Helaas lukte het ons geen van beide resultaat te boeken. De volgende morgen hebben we een gerenommeerde Lancia-specialist uit het Noord-Oosten van Nederland gebeld en gevraagd of ie per omgaande zo’n ECU-unit naar ons wilde opsturen. De aardige Bosch-man was ondertussen al begonnen met het vervangen van de dynamo, accu en spanningsregelaar. En een heleboel doorgebrande lampjes.

Wij hadden het ondertussen erg druk met het uittesten van het lokale bier van Bludenz, dat ging voortvarend. Tot onze grote verbazing arriveerde het doosje uit Emmer-Compascuum al binnen 24 uur!  Misschien lag het aan het overvloedige bier, maar ik kon het nauwelijks bevatten. Ik had verwacht dat doosjes er minimaal 24 uur over zou doen om in de bewoonde wereld (Assen) te geraken. De ECU-unit was vervolgens vlot gemonteerd en de auto kon worden gestart. Vijf minuten later reden wij, in welhaast euforische toestand, Bludenz uit richting het beloofde land. We hadden weliswaar een volle dag gemist uit het (door ons georganiseerde) programma, maar waren voornemens dat ruimschoots goed te gaan maken. Italy here we come!

Paul van Beukering