Bertone collectie volledig onder de hamer
En toen viel het doek voor het inmiddels failliete Bertone helemaal. Vanaf volgende week voelt dit alles nog definitiever wanneer er een veiling wordt gestart van de volledige collectie uit het museum in stadsdeel Caprie, Turijn. Het grote carrosserieontwerphuis stierf de afgelopen jaren in het harnas, mede dankzij de vastberadenheid van Nuccio’s weduwe Lilli. Daarbij werd zelfs langs de rand van de legaliteit gebalanceerd. Alles om het rijke erfgoed voort te laten bestaan. Bertone kan voor een groot deel, als de basis van de moderne naoorlogse automobielvormgeving worden gezien. Het museum kwam er op de valreep in 2012 en moest de nodige klanten trekken. Het veilen van enkele topstukken op Villa d’Este werd in 2011 op het nippertje hierom afgeblazen. In China werden opleidingen gestart en een groot ontwerper als Mike Robinson werd binnengehaald voor extra expertise. Intussen werden er nog enkele bijzondere creaties gebouwd en vierde men het 100 jarige bestaan. Concepten voor Alfa Romeo (Pandion) en Jaguar (B99) mochten niet baten aangezien de fabrikanten vrijwel geen oren meer hebben naar hoogwaardig design van buitenaf.
Alle 78 auto’s worden onder toezicht van de faillissementsrechtbank van Milaan, vanaf aanstaande woensdag 15 juli te koop aangeboden. Gelukkig is het de bedoeling dat alle modellen samen worden verkocht en niet buiten de landsgrenzen terecht mogen komen. Bovendien mag de koper eenmaal in bezit van de collectie ook deze regels ook niet verbreken. Dit omdat de collectie inmiddels tot nationaal erfgoed is verklaard. Feitelijk is het zoeken naar een nieuwe eigenaar die het Bertone-museum wil voortzetten. Turijn lijkt dan de aangewezen plek, aangezien Bertone en de Piemontese hoofdstad nauw met elkaar verbonden zijn. Toch schijnt de eerste serieuze belangstelling van een Amerikaan te komen die de collectie naar Milaan zou willen verplaatsen in het atelier van Zagato. Een wat vreemde keuze als je het ons vraagt.
Het zijn stuk voor stuk topstukken en het bieden begint al bij 1,6 miljoen euro. Een zeer laag prijskaartje, die theoretisch alleen al aan enkele van de unieke creaties op vier wielen gehangen kan worden. Dit alles om een koop zeker te stellen. Een koper zal zich hoe dan ook vast wel melden voor juwelen als de Alfa Romeo Giulietta Sprint (1954), Lamborghini Miura (1966), Lancia Stratos Zero, Lancia Stratos HF (1972), Fiat X1/9, Chevrolet Corvair Testudo (1963), Alfa Romeo Carabo (1968) en de ZER (de eerste elektrische supercar ter wereld uit 1994).
Weer een monument dat ten onder gaat in Italië. Ik snap er niks meer van. Ik ga er van uit dat de nieuwe generatie kickt op middelmatigheid en warmloopt voor steriele producten uit duitsland in plaats van te kiezen voor stijl en finesse. Anders is er geen verklaring voor. Moest ik het geld hebben, ik kocht het meteen allemaal…
Ik hoor trouwens steeds vaker dat het zogenaamde premium bovendien helemaal niet zo mooi degelijk en luxe is als het logo doet geloven….dus inderdaad. Men gaat vandaag de dag voor schreeuwerig design en middelmatigheid.,
Nou nou. Om die Robinson op een voetstuk te plaatsen gaat me veel te ver. De Lybra en de Thesis zijn toch echt niet de mooiste Lancia’s. Ik ben toen afgehaakt. Met de Delta weer teruggekomen.
Legio ontwerpers zijn hem voorgegaan, daarnaast zal het Bertone-erfgoed blijven bestaan, ongeacht wie de eigenaar is/wordt. Ook ten tijde van het Bertone glorietijdperk waren er ongelovigen, nooit anders geweest, zal zo blijven. Laat ik dit keer ook zijn schoenen mooier vinden, dan de auto waar die op zit.
Briljant designer Robinson. Heb een boek over die gast. De Lancia Thesis zegt genoeg. Mensen die daar niet van kunnen genieten hebben ook niks met kunst. 😉
[quote]Ik ga er van uit dat de nieuwe generatie kickt op middelmatigheid en warmloopt voor steriele producten uit Duitsland in plaats van te kiezen voor stijl en finesse.[/quote]
Ik denk niet dat ik dat met je eens ben. Jonge autorijders hebben over het algemeen een kleinere portemonnee dan de oudere automobilist en bijgevolg zijn de luxe Duitse merken voor een groot deel van de jonge generatie buiten bereik. Als je kijkt naar wat ze zich wel kunnen veroorloven dan is de 500 erg populair binnen die groep. Opmerkelijk, want het zijn vooral de ouderen die de auto uit hun jeugd kennen en waar hij nostalgische gevoelens bij op moet roepen.
Als je kijkt naar andere merken dan zie je veel merken die zich richten op kleine modellen die verregaand gepersonaliseerd kunnen worden. Het mooiste voorbeeld is misschien wel Open, dat als zeer saai merk opeens gedwongen werd met de Adam te komen, omdat ze de jeugd dreigden te verliezen. Maar het is zeker niet alleen Opel, denk bijvoorbeeld aan Toyota die reclame maakt voor de personaliseringsopties voor de Aygo.
Waarom de Aygo en niet de Corolla?
Ik denk dat de leeftijdsgroep waar het produkt in de smaal valt een belangrijk onderdeel van het antwoord is. Kopers van de Corolla zijn ouder en willen saaie nietszeggende auto’s.
Ik denk dat het vooral de generaties geboren die zijn in de jaren ’50-70 die massaal voor de saaie Duitse bakken gaan. Maar ja, de jeugd heeft de toekomst, dus misschien is dit wel een teken dat deze generatie ook in de toekomst voor aantrekkelijk vormgegeven auto’s zal kiezen.