Test Abarth 500C: ‘The sky is the limit’

Met het dakje naar beneden en een diepblauwe lucht boven je hoofd, is dat de beste conclusie die je kunt trekken vanachter het stuur van dit prachtige bommetje met flair. De charme die 500c heet is in deze open schorpioen net zo voelbaar aanwezig, als in een Fiat 500C TwinAir, alleen heb je nu de mogelijkheden van een Ferrari in zakformaat. Overigens is -hoe gek het ook klinkt- het DNA van exotische raspaarden uit Maranello voelbaar aanwezig in deze Abarth. We waren het afgelopen jaar zo gezegend dat we Calfornia, 8C en GranTurismo mochten rijden en weet je wat?…. Dit lijkt erop. De gerobotiseerde vijftraps ‘(C510) MTA Abarth Competizione’ transmissie is een juweel met de prachtige plof bij het opschakelen. De akoestiek van de Abarth 500C is daarbij zo mooi, dat je eigenlijk verwacht dat men dit aspect ook in de folder zet. En ook hier geldt; ‘hoe warmer hoe mooier’. Met een zware maat 45 op de aluminium pedalen is de volautomatische stand geen pretje, maar gelukkig ga je direct op ‘handmatig’ over door een druk op de knop. Vanaf dat moment verloopt het accelereren zo glad als een biljartlaken en waan je je een piloot op een startbaan… Sindsdien stond bij ons bij het starten van de auto, de instelling standaard op ‘Sport’ en ging onze hand steeds meer als vanzelf direct naar de knop met ‘A/M’ op de middenconsole. Daar zijn overigens net als in een 8C Competizione, ook de knop voor de eerste versnelling (1 = ‘Drive’), ‘Neutral’ (N) en het achteruitrijden te vinden (R).

Als bestuurder van een Abarth 500C wordt je zoals je kunt lezen al snel licht arrogant, want het zijn maar 140 pk’s zonder ‘EsseEsse’ Kit (160 pk) en toch heb je het gevoel dat je de hele wereld aankunt. De standaard Abarth Koni Kit op onze versie slingert je in een kleine 8 seconden naar de honderd. De voorwielaangedreven 1.4 Turbo voelt dankzij het onderstel en de het perfecte precieze stuurgedrag als een achterwielaangedreven open kart. Bochten snij je als boter met deze auto. Je moet daarbij trouwens niet te hoogmoedig worden, want uiteindelijk zal het achterpootje de lucht ingaan alsof dit keffertje een plasje tegen de boom moet doen. Binnen de grenzen is het echter een voldoende hoogwaardig onderstel. Bij hogere snelheden merk je bovendien dat er in bepaalde mate nog altijd sprake is van comfort, dat bovendien versterkt wordt door de goede zit van de kuipstoelen en het prettige stuurwiel. In het donker voel je je daarbij zelfs een beetje de baas van de weg, want de xenon verlichting op dit kleine autootje, lijkt qua kracht die van een GranTurismo of Boeing tijdens de landing. Dat werd opvallend genoeg niet door iedere medeweggebruiker die we tegenkwamen gewaardeerd.

De 500C is zoals gezegd van zichzelf al erg charmant, maar als Abarth zelfs buitengewoon sexy. We stonden onderweg nog al eens naast de commercieel veel succesvollere Mini, maar deze Duitser heeft in vergelijk met de prachtig gedetailleerde Abarth, het charisma van een CDA-minister. Het is alsof je met Doutzen Kroes naast Sonja Bakker gaat staan. Onze auto had bovendien de Bicolore lak in ‘Nero Scorpione’ en ‘Bianco Gara’ met rood streepje… Mannen en vrouwen keken deze auto vaak lange tijd na. Helaas hadden die in ons geval soms ook een uniform aan, want de Abarth 500C bleek plat gezegd niet alleen een ‘pussy magnet’, maar vooral ook een ‘politie magnet’; Hoewel we vanwege een overvolle snelweg rustig reden, werden we door de Hollandse arm der wet van de weg geplukt voor een zogenaamde ‘preventieve controle’. Argument van de Veluwse agent; “U valt op meneer.” Hoewel we het recht hadden om te zwijgen, luidde ons antwoord; “Dat komt door de kleurstelling en de prachtige witgelakte 17 inch velgen”.

Door onze manier van rijden op bochtige wegen, haalden we zeker niet het opgegeven verbruik van 6,5 liter per 100 km (151 CO² uitstoot). Groot nadeel hierbij vonden vooral de kleine tank. Wat dat betreft werden we eindelijk weer met de voetjes op moeder aarde gezet. Al is de tank van een 8C bij het peddelen in sportstand ook zo leeg, dus het is maar net hoe je het bekijkt. Een ander klein nadeel vonden we de immense draaicirkel van deze auto vanwege de gebruikte techniek van formaat. Het grootste nadeel is wat ons betreft de prijs van dit beestje, dat met 26.150 euro best fors is te noemen. Daar staat wel een hoop ‘fun’ tegenover. En als je dan toch bezig bent; Vraag voor je verjaardag een ‘Esse Esse Koni Kit’ van 3750 euro (incl. montage) en je doet plots niet meer onder voor een miljonair met peperdure 695 Tributo Ferrari. Overigens zien wij de gelimiteerde variant die letterlijk naar het raspaard uit Maranello verwijst, na vandaag sowieso niet meer als de ultieme Abarth, want deze is niet als ‘C’ te krijgen. Het open dakje vonden we een aspect dat voor nóg veel meer plezier zorgde dan wat een gesloten versie te weeg kan brengen. Al was het alleen maar om het magische ‘plofje’ nog beter te kunnen horen…

[nggallery id=583]

Fotografie © P.Vaarkamp