Marchionne baalt stevig van contrast tussen Italië en Amerika
Sergio Marchionne ontving in de fabriek in Kokomo, Indiana weer eens de president van Amerika en ziet met eigen ogen hoe daar een hopeloze situatie binnen enkele jaren wordt omgekeerd naar een hoopgevende.
Met een moeilijk gesprek in het vooruitzicht aangaande Mirafiori, was er geen groter contrast denkbaar voor de CEO. Barack Obama en Joe Biden kwamen beide persoonlijk langs om te zien hoe de bedrijvigheid terug is gekeerd in een staat waar de werkeloosheid en de daarbij behorende armoede leek te escaleren. Intussen is het dus een feit dat Marchionne zijn Fabbrica Italia met de grootst mogelijke moeite tot stand moet laten komen. De regering heeft z’n handen van de hele kwestie afgetrokken en laat het verder over aan Lingotto zelf, dat steeds de confrontatie moet aangaan met het gekrakeel van een grote vakbond voor staalarbeiders. Al lijkt de Italiaanse overheid het wel eens te zijn met de plannen van Marchionne, het wil zich in geen geval verder branden aan de hele kwestie. Zelfs de bond voor industriëlen Confindustria onder leiding van Emma Marcegaglia, nam de afgelopen dagen afstand van de afwijzende houding van Marchionne aangaande een nieuw overleg. Marchionne’s -dit keer bijna emotionele- reactie bleef na de thee met de president dan ook niet uit:
“In Amerika pakt men de zaken aan, in Italië blijft men altijd maar kletsen. Ik spreek telkens in wel afgewogen bewoordingen en doe niets anders dan wijzen op de realiteit. Wanneer beseft men dat nu eens?Hier in de VS is de afgelopen 18 maanden een investeringsplan van drie miljard dollar in werking getreden.”
Marchionne overweegt nu zelfs om zelf niet bij de besprekingen in Mirafiori aanwezig te zijn, hetgeen een teken is dat de koude oorlog nog wel even voort zal duren nu anderen zich terug hebben getrokken. De CEO sprak lovende woorden over Obama: “Ik houd van deze president, dit was echt een bijzondere dag voor me.” Obama bedankte Marchionne door te zeggen dat Chrysler momenteel een groot voorbeeld is voor vele bedrijven in Amerika. Verder voegde hij hier aan toe: “We hebben moeilijke beslissingen moeten nemen en dat geldt ook voor Sergio Marchionne. Nu weten we inmiddels dat dit de juiste beslissingen zijn geweest.” Obama noemde de felle critici tegen zijn beleid, mensen die spelen met de toekomst van het land. De president was in Kokomo in verband met een investeringsaankondiging van 843 miljoen dollar in de fabriek. Zou Marchionne hetzelfde hebben gedacht met betrekking tot Italië bij het horen van de woorden van Obama? Het heeft er alle schijn van.
De problemen in Italie kunnen zo even worden rechtgetrokken als ze net zoals de bewierrookte Obama even een paar honder miljoen in een fabriek pompen of miljarden in een Chrysler.
Staatsschuld? Nog nooit van gehoord dat betalen de Chinezen voor je.
Helaas heeft ook de Italiaanse Staat met de budgettaire realiteit te maken in de Euro zone en zijn dit soort cadeautjes niet te betalen.
Sergio is van huis uit een bankier die met geld kan omgaan dat blijkt maar weer.
Dit heeft niet zozeer met budgetten te maken, maar met mentaliteit. Mensen die Italië goed kennen, weten het. Zelfs mijn Italiaanse vrienden, niet één uitgezonderd, bevestigen dat. Ze geven ruiterlijk toe dat ze het moeilijk vinden om te veranderen, terwijl ze weten dat het eigenlijk wel moet. Een Italiaan kan niet door een zure appel heen bijten, zeg maar. Ze weten vaak wel dat ze moeten investeren voordat de vruchten geplukt kunnen worden, maar weigeren deze investering daarvoor te doen.
Bedrijven & werknemers die dit wel doen zullen overleven, de klagers niet. Een Italiaan zal NOOIT de schuld bij zichzelf neerleggen, hij zal altijd de slachtofferrol aannemen. Uiteraard klinkt dit nogal stigmatiserend maar daarom hoop ik ook dat er Italianen (eerlijk) zullen reageren. Hoewel, als je als Italiaan naar Nederland bent gegaan, heb je de slachtoffer rol al achter je gelaten en je toekomst in eigen handen genomen……
Inderdaad de mentaliteit. Dat zie je aan alles. Bij Ducati staan ze nog steeds in spijkerbroek en shirt met een sigaretje de motoren op te bouwen. Zonder beschermingsmiddelen. En in het fimpje op Discovery Channel dan nog zeggen dat het een beter bedrijfsbeleid is omdat de werknemer het zo nog steeds mag doen. Dat kan echt nergens meer.
Maar hoe laat je een hele bevolkingsgroep het nut van mentaliteitsverandering inzien? Dat gaat nog heel wat generaties duren.
In Amerika hebben ze het over ‘de inzet van de overheid om de eigen industrie niet te laten vallen in combinatie met de ‘Italiaanse aanpak’ van Fiat….’
Dat klinkt bizar als je weet dat in Italië zelf deze goede aanpak niet met open armen wordt ontvangen. Wat mij nog het meest kan verbazen is dat de sociale misère waar Italië al jaren in verkeert nooit eens zorgt voor een revolutie in het door mafia en corruptie geregeerde land met potentie. Het hard werkende volk hangt aan omgekochte linkse bonden en de gemiddelde elite durft z’n nek niet uit te steken omdat op rechts de stank ondraaglijk is. Waar is toch die middenklasse? Het zogenaamde nationalistisch socialisme van Berlusconi bleek meer een ode aan de man zelf dan een spreekwoordelijke bevrijding van de republiek.
In Italië loopt heel veel potentieel rond omdat het een bijzonder land is, maar nooit lijken zij aan de bal te kunnen komen. Nu komt de punt bij het paaltje. De regering is in een totale crisis en het geduld van het inmiddels onafhankelijke Fiat is bijna op.
De 150ste verjaardag wordt volgende juni een hele zure of een bevrijdende.
Ik denk dat M. er goed aan doet om telkens te schermen met landen waar meer mogelijkheden zijn. Eerst oostblok en lagelonenlanden en nu Amerika. Dit lijkt mij de enige manier om de vakbonden op de knieën te krijgen.
Het gaat er bij de vakbonden niet alleen om de mentaliteitsverandering, het gaat er vooral om dat de arbeiders naar voorwaarden betaalt krijgen. M. wilt natuurlijk dat er voor een betere prijs gewerkt gaat worden, dit houdt dat het efficiënter moet en hoe je het wendt of keert, daar zijn de arbeiders uiteindelijk de dupe van. Hier zou de de overheid op sociaal vlak moeten bijspringen maar helaas lijken zij de financiële armkracht te missen.
Al met al denk ik dat de uitgestelde dood van de inruilpremie op 2e hands auto’s beter geïnvesteerd had kunnen worden in het moderniseren van de fabrieken…
Als je dan toch over Berlusconi en het waarom (of waarom niet) wat meer wil lezen :
http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2010/11/23/het-berlusconisme-voorbij-met-de-val-van-il-cavaliere
als het water je tot aan de lippen staat en dan roept ik wil niet leren zwemmen dan wordt het tijd dat ze een paar keer kopje onder gaan. Basta.
Het gaat Italië schijnbaar nog niet slecht genoeg.met een hand aan de afgrond hangen en dan nog eisen hebben naar de persoon die je komt redden. Stoer en heel dom.
Vergeet ook niet dat Italië nog steeds geen 1 land is.
Italië bestaat pas in zijn huidige vorm sinds 1861.
Ook zijn veel Italianen eerder trots op de streek waar ze in wonen dan trots op Italië.
Je zou het zelfs kunnen vergelijken met België vooral politiek.
De noordelingen in hun zogenaamde Padania kijken nogal neer op het o zo corrupte zuiden met als hoofd oorzaak van alle ellende Rome.
Heb zowel in Noord en in Zuid Italië gewerkt en ook ik heb me soms vreselijk geërgerd aan de instelling en motivatie van mijn collega’s en overheid.
Maar als je er wat langer woont dan weet je al snel niet beter meer.
En om alle Italianen af te schilderen als werkschuw en ten alle tijden bereid om voor welke flauwekul reden te gaan staken is ook weer overdreven.
Veel Fabrieksmedewerkers zijn ape-trots op HUN FIAT, ALFA of wat dan ook en voelen het dan ook als een persoonlijke belediging als er na vele jaren toch grote veranderingen moeten komen.
Nederlanders zijn naar mijn mening veel te tam en laten alles wat de Nederlandse regering of werkgever mee aankomt te makkelijk welgevallen en een gemiddelde Italiaan zal weer TE emotioneel op een in zijn mening oneerlijke beslissing van regering of werkgever reageren. Volksaard enzo….